ย้อนกลับไปในวัยเด็ก “อนุภาพ” เติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะยากจน เขาเล่าว่า… พ่อไม่มีอาชีพที่มั่นคง เป็นเพียงแรงงานรับจ้างทั่วไป แต่ในความขัดสน เขากลับมีความฝันที่ชัดเจนมาก เพราะมีความรู้สึกผูกพันกับงานก่อสร้างมาตั้งแต่เด็ก
เขาเล่าว่า ครอบครัวเคยทำงานด้านนี้ และตนเองก็เคยอยู่ในแคมป์คนงาน ทำให้ได้เห็นหัวหน้างานที่คอยควบคุมดูแล และเขาก็อยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง ชีวิตในแคมป์ก่อสร้างทำให้ “อนุภาพ” ซึมซับรายละเอียดของงานก่อสร้าง ได้เห็นแบบแผนและกระบวนการทำงานจริง สิ่งเหล่านี้หล่อหลอมให้มีความฝันที่จะเรียนสายอาชีพด้านการก่อสร้าง
ขณะที่ “อานุภาพ” กำลังศึกษาอยู่ในระดับมัธยมต้น อาจารย์ที่โรงเรียนได้แนะนำให้เขารู้จักกับทุนการศึกษาของมูลนิธิยุวพัฒน์ ซึ่งสนับสนุนนักเรียนที่ต้องการเรียนสายอาชีพแต่ประสบปัญหาทางด้านการเงิน
“ผมต้องการที่จะเรียนสายอาชีพอยู่แล้ว เลยได้ประสานกับครูที่ปรึกษาเพื่อสมัครขอทุน ผมเขียนเรียงความเกี่ยวกับชีวิตของวัยเด็ก ว่าเป็นเด็กเรียนดีแต่ขาดโอกาส ครอบครัวยากจน และมีความตั้งใจที่จะเรียนสาขาก่อสร้าง”
เมื่อได้รับทุนการศึกษา ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไป ทุนนี้ช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ทั้งค่าเดินทาง ค่าอาหาร ทำให้พ่อไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในการเรียนอีกต่อไป
“พ่อไม่ต้องซัพพอร์ตแล้ว ผมก็ได้ตั้งหลัก มีทุนเรียนหนังสือต่อในสายอาชีพด้วย”
การเลือกเรียนสายอาชีพของอนุภาพมีเหตุผลที่ชัดเจน สายอาชีพจะเป็นทางเลือกที่มีงานรองรับ โดยเฉพาะงานด้านก่อสร้าง ไม่ว่าจะเป็นเอกชนหรือภาครัฐ ตำแหน่งงานว่างมากมาย เขาอธิบายอีกว่า การเรียนสายอาชีพยังสามารถเรียนจบได้เร็วกว่า ได้ทำงานเร็วกว่าสายสามัญ ด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจจึงสามารถสอบเข้าเรียนได้เป็นอันดับหนึ่งของวิทยาลัยเทคนิคระนอง ในสาขาก่อสร้าง
“ผมเลือกเดินเส้นทางสายอาชีพ สาขาก่อสร้าง ตั้งแต่เรียนอยู่ ป.5 ป.6 ตั้งใจจะเลือกสายนี้มาตั้งแต่แรกเลย”
หนึ่งในข้อดีของการเรียนสายอาชีพคือการได้ลงมือปฏิบัติงานจริง เขาเล่าว่าระหว่างเรียนมีโอกาสฝึกประสบการณ์ตามปกติของหลักสูตร โดยได้ร่วมโครงการสร้างโรงเรียนให้กับเด็กนักเรียนที่ประสบภัยในจังหวัดชายแดนภาคใต้
“ระหว่างเรียนได้ออกภาคสนาม ลงพื้นที่จริง ไม่ใช่แค่ไปฝึกงานตามหลักสูตร แต่ได้ลงมือสร้างโรงเรียนให้กับน้อง ๆ ในพื้นที่ชายแดนใต้ที่ประสบภัยจากความไม่สงบ ไปสร้างบ้านให้ผู้ประสบภัยสึนามิ ต้องไปอยู่พื้นที่จริงนานถึง 3 เดือน สลับสับเปลี่ยนกันไปแต่ละกลุ่ม แต่ผมเป็นตัวหลักและต้องไปทุกครั้ง”
นอกจากนี้ เขายังได้ร่วมสร้างบ้านให้กับผู้ประสบภัยสึนามิอีกด้วย สะท้อนให้เห็นว่าประสบการณ์ที่ได้รับเหล่านี้ไม่เพียงแต่เพิ่มทักษะในวิชาชีพ แต่ยังปลูกฝังจิตสำนึกในการช่วยเหลือสังคมอีกด้วย
“ถ้าไม่ได้เรียนสายอาชีพ ก็อาจจะไม่ได้มีโอกาสที่จะช่วยคนอื่น นี่คือประสบการณ์การทำงานจริงที่มีค่ามากสำหรับผม”
หลังจบการศึกษา อนุภาพได้เข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยช่างในฝ่ายก่อสร้างของทางราชการ เขาสั่งสมประสบการณ์เป็นเวลา 3 ปี ก่อนจะสอบบรรจุเป็นข้าราชการในตำแหน่งนายช่างโยธาขององค์การบริหารส่วนตำบลแห่งหนึ่งในพื้นที่จังหวัดพังงา ถือเป็นความสำเร็จในอาชีพการงานตามลำดับ
แม้จะทำงานแล้ว อนุภาพยังคงมุ่งมั่นพัฒนาตนเอง ขณะนี้เขากำลังจะจบการศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาการจัดการงานก่อสร้าง
“เพราะการเรียนรู้มันไม่มีวันสิ้นสุด ทุกคนเรียนสามารถได้ตลอดชีวิต บางคนทำงานจนเป็นหัวหน้างานแล้วค่อยมาเรียนต่อปริญญาตรีก็มี”
อนุภาพมองว่าตลาดแรงงานในปัจจุบันยังคงต้องการบุคลากรที่มีทักษะในสายอาชีพอีกมาก โดยเฉพาะในสาขาก่อสร้าง โดยอธิบายว่า ขณะนี้มีตำแหน่งงานรองรับจำนวนมาก รายได้ก็พอสมควร สิ่งที่น่าสนใจก็คือ จากการสังเกตเขาเห็นความเปลี่ยนแปลงที่น่าเป็นห่วง เพราะช่วงที่เรียนมีนักศึกษาที่เรียนสายก่อสร้างไม่ต่ำกว่า 100 คน แต่ขณะนี้มีไม่เกิน 30 คน ทำให้เขาแปลกใจว่าทำไมจึงลดลงจากเมื่อก่อน
“ในฝ่ายราชการตอนนี้เปิดรับสมัครจำนวนมาก หลายพันอัตรา แต่ปัญหาคือเด็กที่จะเรียนสายงานด้านก่อสร้างมีน้อยมาก”
อนุภาพมีคำแนะนำสำหรับคนที่กำลังเลือกเส้นทางการศึกษา โดยแนะนำว่าให้มองถึงอาชีพที่ชอบจริงๆ อย่าเรียนตามคนอื่น โดยยกกรณีตัวอย่างถึงเพื่อนร่วมชั้นที่เลือกเรียนสาขาก่อสร้าง โดยไม่ได้ชอบ สุดท้ายก็ไม่ได้ทำงานในสายงานนี้ ต้องไปเรียนสาขาอื่นเพิ่มเติม เสียเวลาในชีวิตไปหลายปี
เรื่องราวของ “อนุภาพ” ไม่ได้เป็นเพียงความสำเร็จในการเรียนและการทำงาน แต่ยังแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของการให้โอกาสทางการศึกษา ทุนการศึกษาสายอาชีพไม่เพียงช่วยให้ได้เรียนจบ แต่ยังเป็นประตูสู่อาชีพที่มั่นคง และยกระดับคุณภาพชีวิตของเขาและครอบครัว
ยิ่งไปกว่านั้น ความรู้และทักษะที่ได้รับยังส่งผลกระทบในวงกว้าง ช่วยให้ผู้ประสบภัยได้มีที่อยู่อาศัย และเด็กนักเรียนได้มีสถานศึกษาที่ได้มาตรฐาน
“ได้เห็นรอยยิ้มของชาวบ้านที่ได้เห็นบ้านหลังใหม่ ได้เห็นน้อง ๆ มีห้องเรียนที่ดี มีมาตรฐาน ผมก็รู้สึกภูมิใจและมีความสุข”
